—1—

 

Zortzi hanka, zortzi begi, sabaitik zintzilik edo paretan barrena nora gabe ibilian, alpontxorengan jarria du arreta armiarma bikoteak.

 

1. ARMIARMA: Xinaurriarentzat ihintza uholde.

 

2. ARMIARMA: Entzun duzu?

            E?

            Xinaurriarentzat ihintza uholde.

 

ALPONTXO: Ea horretan sinesten dudan?

            Atsotitzetan?

            Zer nahi duzue nik esatea.

 

            Auskalo.

            Askotan, haririk gabeko jostorratza da sinestea. Begirik gabekoa.

            Puntarik gabekoa.

            Puntarik gabekoa

            puntada zuzen eman nahi baduzu behintzat.

            Beraz, ez harritu bide bazterreko harri-koskorrei hartu badiet lezioa:

            lurzoroan sinesten dut gehiago

            —lur...zoroan, bai, ez begiratu horrela—

            lurzoroan sinesten dut gehiago

            aire zuhurrean baino.

 

2. ARMIARMA: Bide bazterretan burua ez galdu, entzun?

            Jostuna jostera, sinestuna sinestera....

 

ALPONTXO: Eta narratzailea narratzera, ezta? Narrastzailea ez gertatzeko.

            Ai ene...

 

            Ongi.

            Goazen mamira, bai.

            Harira goazen. Haria baituzue zuek ondra eta ohore.

            Goazen in illo tempore hondoa jotako Ehundegi Zaharreko

            pabiloitzarretara

            bertan behera utzitako biltegi huts

            ilun

            itsu

            haietara.

 

            Industria hiltzean, inork ez zuen haren alde hiletarik egiteko

            beharra sentitu: naturaren lege zaharrak bete zezala bere agindu.

            Horrela

            sasitzak hormaz kanpoaldeko orubeak beztitu ondoren

            hautsak hartu zuen beregain barrua ehorzteko lana.

            Harrezkero

            isihiltasunak ekarri dolua

            ahanztura eta amaraunak lagun dituela. Inor ezaren konpainian.

 

1. ARMIARMA: Inor ezaren...? Nola, inor ezaren...?

            Tte! Tte! Tte! Narratzaile jauna...!

            Gezurrezko hariez ez josi istorioa!

            Bagara nor eta!

 

2. ARMIARMA: Hori! Hori!

            Ezen

            ahanztura sortzeko inork ez du burua nekatu behar

            baina amaraunak egiteko aldiz...

            horretara burua eta bizkarra gogor jarrita baino ezin da!

 

ALPONTXO: Bedi,

            orratza atzera egin orduan

            eta hor ahaztuta orraztu:

            isihiltasunak dolua ekarri, bai

            eta ahanzturak ere bai.

            Ez inor ezak, ordea.

            Amaraunik bazegoen, egongo zen langintza horretan nor.

            Armiarmak.

            Kolonia oso bat.

            Segundoak eta minutuak erloju orratzetara bildu nola, hala

            armiarmak ere Ehundegi Zaharrera.

            Zortzi hankan helduak batzuk.

            Kometa errarien modura etorriak beste guztiak

            haize-norabide guztietatik etorriak.

 

2. ARMIARMA: Kometa errariarena... esplikatu ezean inor gutxik

            ulertuko dizu.

 

1. ARMIARMA: Bidaiatzeko berezko modua dugu gainera, e!

            Ez ezeren ez inoren antza hartuta.

            Geure-geurea!

 

2. ARMIARMA: Guk sortua!

 

ALPONTXO: Amen.

 

            Kometaren esplikazioa:

            leku batetik bestera joateko armiarmek asmatutako ikarogarrikeria dugu kometarena.

            Ikarogarrikeria, bai.

            Armiarmak haizelasterrak dauden leku garaietara igo...

 

1. ARMIARMA: (Moztuz) Garaien-garaienetara, e! Amiltzeari beldur izpirik ez guk!

            Zuhaitz baten puntara...

            Arroka handi batera...

 

2. ARMIARMA: Lurretik urrutienetara: ami...hiltzeari beldur izpirik

            ez guk!

 

ALPONTXO: Bertan daudela, zetazko hari mehe bat jariatu...

            eta salto!

            Oihalarena egiten du hariak, parapentelariarena araknidoak

            lumaren moduan

            zuhaitz-hostoaren tankeran

            errealitatean ametsa bezala, kanka!

            kanka!

            lurraren kontra egin arte.

            Haizeak agintzen du korritutako distantzia.

 

2. ARMIARMA: Mundua dugu horrela kolonizatu.

 

ALPONTXO: Airean kulunka kulun-kanka! helduak

            zetazko mihiseak jostea ez beste ofiziorik ez ondasunik ez

            zekarten armiarmek lurra jotako Ehundegi huts hondatuan

            aurkitu zioten ostatu haien zetazko mihise...riari.

            Miseria mihiseriaz jantzi nahi al zuten, beste hainbestetan

            bezala?

 

2. ARMIARMA: (Barre algaraz) Axola bost! Miserian murgilduta

            aurkitzen dugu gure bizimodurik lasaiena!

 

1. ARMIARMA: Erratz-astindu gutxi hor!

 

ALPONTXO: Ostatuarekin batera, jostatutarako leku gozoa ere aurkitu zuten, beraz.

            Haiei entzundakoa errepikatzen dizuet nik orain.

 

1. ARMIARMA: Eta horrela izan zen!

            Ez ahaztu mihise...ria dugula ehiza egiteko talentua.

 

2. ARMIARMA: Talentua eta hautua!

 

ALPONTXO: Ehundegi Zaharreko pabiloitzarrak oihalgintzatik

            mihisegintzara bihurtuta

            gogotsu birmoldatu zituzten lanik ezak korroildutako ehungailuak:

            alokairurik gabeko alokairuan hartu zituzten ezegintzara kondenatutako murru eta zutabe altuak

            habearte zabalak

            bazterretako txoko ezkutu guztiak.

            Eta isil-isilean lan eginda, hantxe aritu ziren

            ehun eta ehun

            nekeari denbora guztia emana.

            Ehun eta ehun beti.

            Ehun eta ehun...

 

2. ARMIARMA: (Jostari) Ehun eta ehun...

            berrehun?

 

ALPONTXO: Ziria agerian galdetzen duzu, ezta?

 

1. ARMIARMA: Hamarehun agian? bost aldiz galdetuz gero.

 

2. ARMIARMA: (Irri zabala agerian) Ez...!

            Ehun eta ehun, amaraun!

            Horixe duzu emaitza zehatza, txoro garbi hori!

            Amaraun!

 

ALPONTXO: Goi-goiko sabaiko uraliten urraduretatik ausartzen

            ziren eguzki-izpi bakanek argitzen zuten matematika zaharraren algoritmoa:

            ehungailuetako bat aukeratu

            armazoiaren goialdera zortzi hankan igo

            zortzi begiz euskarria bilatu...

            eta hanka guztiekin salto egin handik!

            Denborak leherdoildutako errematxeraino

            heste-minez hildako alanbrearen muturreraino

            aspaldiko egunkari batetik udazkenetutako orri-hosto zimur

            hautseztutaraino:

            armiarma bera zenuen anezka

            zetazkoa haria...

            Eta zortzi hankan berriro ekin

            berriro igo

            berriro salto

            berriro anezka

            berriro haria

            berriro berriro.

            Inoiz ez kale.

            Ez eskuaira ez konpasa ez plomua.

            Planorik eta teodolitorik gabe iruten du armiarmak bere arkitekturaren geometria.

            Gogoaren poderioz.

            Borondatea eta doitasuna horretara jarrita.

            Armiarma:

            arima temati

            hari matematiko.

 

1. ARMIARMA: Igo, salto, igo, salto... bertigonometriarik gabeko

            arkitektuak gaituzu, motel!

 

ALPONTXO: Ez zuten denbora asko behar izan eraikintzar haien

            jabetza bereganatzeko.

            Handik aurrera, maitaasunari ekin zioten.

            Maita

            asunari

            ulertzen?

            Armiarma emeek ekin bereziki, buru belarri

            eta hortz.

            Arrek epelago.

            Asunagatik, jakina.

 

1. ARMIARMA: Gurea, ekitea baino, ausartzea dugu kontua arrok.

            Horixe

            maitaasunari ausartzea.

            Asunari batez ere.

            Libido madarikatua!!

 

ALPONTXO: Eta ulertzekoa da, ezin uka, erremin hori.

            Arren barruko har hori.

            Maitasunean baino

            emeek agertzen duten ezin asebetezko maitasun gosean dauzka asunak erroa eta jatorria:

            txortan egin eta gero, armiarma emeak

            arra

            jan egin nahi baitu.

            Zanpa-zanpa jan eta irentsi.

 

2. ARMIARMA: Zazpi jan ditut gaur

            eskapatu zaizkit bi.

 

ALPONTXO: Kontuak atera.

            Zazpi gehi bi, bederatzi.

            Bederatzi!

            Eta gaua urruti oraindik.

            Neurririk gabekoa, ezta? maitasun gosea.

            Ezin asebetetzezkoa.

 

2. ARMIARMA: (arrari, goxo) Jateak

            sentimenduaren sakontasuna baino ez du erakusten horrek.

 

1. ARMIARMA: (alpontxori) E! Zer esan dizut?

            Hortxe duzu froga: sakont...asuna.

            Maita edo ez maita

            azkenerako

            asuna beti hauekin.

 

2. ARMIARMA: Maitea...

 

1. ARMIARMA: (Atzeraka, mesfidati) Kontuz, ederra, ez hurbildu!

            Fraide bizitza eginda nahiago dut segi.

 

2. ARMIARMA: Baina ez duzu ulertzen?

            Ez da noizean behingo kontua

            unean uneko gozatu laburra

            maitatu duzun horrekin betirako bat egitea duzu benetako

            maitasunaren froga...

 

1. ARMIARMA: Betirako bat egitea, bai! Tripa barruan baina!!

            Ez, ez, ez...

 

ALPONTXO: Larru kontuetan bat egin, gauza bakar batean egiten

            zuten bat armiarma arrek eta emek:

            beste guztien artean, eulien maitasuna zuten gogokoena.

            Euliek larrutan aritzeko duten manera, esan nahi da.

            Abioiarena.

            Zirri-zirri airean, ñaka-ñaka ederrean, banator, banator!

            gozatua bata bestearen gaineko hegaldi batean xahutzen duten

            euli bikoteena, jakina.

            Ez besteena, sei hankak pausaleku tinkoan paratuta gauzatzen

            dutenena.

            Goza arrunta azken hauena

            arina

            eskasa

            ezjakina

            armiarmen ustez, beti.

 

2. ARMIARMA: Eskasa batez ere. Konparatzerik ez hor!

 

1. ARMIARMA: Euli hegaldariena aldiz...

            (Euli-hegaldiaren onomatopeia eginez)

            Pentsa...

            hegalariak amaraunean eroriz gero...

            bazka bikoitza: pilotua eta lotua!

 

ALPONTXO: Horixe al zuten arrazoi bakarra mirespen horretan?

            Ehiztariaren zioa?

            Beste lilura moduko bat ere ez al zegoen?

            Ezen, badago eulien airezko balentria horretan misterio bat, ezta?

            Halako gogo-fintasunen bat

            beste inongo izakiongan ez dagoena.

            Txortan hankak leku finkoan malgu egin beharrean, nondik

            hegan egiteko kalentura hori? Goi-talenturen baten aztarna akaso?

            Aingeruzko kamasutra baten arrastoa agian, zeruko izaki

            horiek sexua galdu aurrekoa?

 

2. ARMIARMA: Lebitazio kontua behar du izan, grabitazioak ezin baitu.

 

1. ARMIARMA: Bai, gauza mistikoa: ez zerurako ez zorurako.

 

2. ARMIARMA: Zororako beharbada, zeinek daki...

 

1. ARMIARMA: Zer esaten nuen, bada? Mistikoa.

 

ALPONTXO: Hortik aurrerakoa... hortik atzerakoaren pare:

            ezin ezer ziurrik esan.

            Horrelako ez-teologietan hasi eta

            guraria piztu ohi zitzaien, azkenean, armiarma emeei

            hizketak berak eraginda.

            Bero-bero piztu labea.

 

2. ARMIARMA: Maitea...

            Eulien moduko hegalalditxo bat egingo bagenu...

 

ALPONTXO: (armiarmen arteko solasaren lekuko) Emeak tentatu

            ezti, sorgin

            apetatsu

            zortzitik zortzi begiekin arrari begi keinuka

            zortzitik zortzi hankekin gozoki laztanka.

 

2. ARMIARMA: Ezin esanezko hegalalditxoa esan nahi dut, maitea...

 

1. ARMIARMA: Zuk nirekin?

            Zuk nirekin ez jan ez jai!...

 

ALPONTXO: “Libido madarikatua!”, pentsatzen du arrak barrutik.

            Baina, aldi berean

            “Go!... Go, Txarli, go! Go!... Gogo gozora!”, barruko harrak

            oraingoan

            harrak

            kantuan.

 

1. ARMIARMA: Hegalik ez dugu gainera, euliarena egiteko.

 

2. ARMIARMA: Zetazko haririk bai ordea, horixe izango dugu

            lorratza eta sostengua.

            Paretan gora sabai puntaraino igo

            nik hari-muturra jariatu eta goi-goienean finkatu

            zu nire gerriari maitekiro lotu...

            eta ieeupala!

            Salto!

            Sabaitik zorurako irristaldi gozoan biok...

 

1. ARMIARMA: Ene...

 

ALPONTXO: Harrak

            barruko harrak

            barruko harrak armiarma arrari

            ezti:

            “go, Txarli go...”

 

1. ARMIARMA: Zirri...estali esan duzu?

 

2. ARMIARMA: (Sorgin) Horixe, maitea, zirriestaldi gozoan biok:

            ni gid...haria

            gida eta haria

            zu...

 

1. ARMIARMA: Zu gihildaria, bai!...

            Eta ni gihildakoa!

            Ez, ez, ez...

 

ALPONTXO: Arra

            barruko harrarekin

            suizidioarekin

            borrokan.

 

1. ARMIARMA: Ospa!!

 

2. ARMIARMA: Baina, laztana, zuk kartsu eta bero gerri-kolpeka

            joka...

            baietz penduluarena egin!!

 

ALPONTXO: Penduluarena:

            bikotea airean haritik zintzilik dagoela

            maitaleak jo

            jo eta bero, jo eta kartsu

            jo, maitaleak jo...

            dilin-dalan dilin-dalan

            gero eta altuagora joan...

            eta dilin-dalan dilindan

            orgasmoaren min-minean...

            buelta osoa airean eman!

 

            Zer nahi, bada

            berezko ohiz kanpokoak ditu espezie bakoitzak. Inbidiez hartu beharrekoak

            norberaren arrunkeriekin konparatzen badugu.

 

2. ARMIARMA: Gozozoegia duzu hitz hori

            arrunkeria

            zuen maitatzeko modu zabarra zuritzeko.

 

ALPONTXO: Armiarma emeek

            mihise...rikordiaz josten ez dakizue, ezta?

 

            (2. armiarmari bizkarra emanez) Ez euliarena

            ez penduluarena

            txakurrarena gozatzen dugu gizakiok batzuetan.

            Emeak arra ez jatean, horretan al dago gure bekatua?

 

1. ARMIARMA: E! Geldi, geldi hor

            ez nahastu...

            Jatea edo ez jatea, ez da hori kontua.

 

ALPONTXO: Hara

            arrak muturra sartu emearen defentsan.

            Azkenean, bakoitzak norberaren sokak urkatua izan nahi du?

 

1. ARMIARMA: Armiarma arra nauzu, bai, eta erdibiturik nabil

            txortan aritze zera kontu horretan.

            Batetik, opistosomako azken muturreraino desiratzen dut

            emeen eztia

            baina, bestetik, tira... zuk zeuk asmatu.

 

            Baina hortik, kanoiarena defendatzera...

            Horrek ez du barkamenik!

 

ALPONTXO: Kanoiarena.

            Barru-barruan zuten korapilatuta amorru hori, kanoiarena.

            Armiarmek kanoiarena zeritzotena.

            Kanoirik

            berez

            tartean inongo kanoirik ez egon arren.

 

2. ARMIARMA: Kanoirik ez egon? Eta guk sinetsi!...

            Eragindako triskantzak, ekaitzak bakarrik egiten ditu handiagorik!

            Ekaitzak, entzun?

 

1. ARMIARMA: Konparatzerik ere ez dago gainera.

            Azken batean, ekaitza zer da? Ura eta sua bat eginda, horixe

            besterik ez.

            Eta horrek

            non dauka horrek malezia?

 

ALPONTXO: Gaizki ilargiztatutako pasadizo-segidan dauka habia

            eta puntua amorru horrek.

            Ehundegi inguruko orube hondatu-mortuetan gertatu zen kontua.

 

            Ohikoa zen moduan, neguko hotzak igaro eta giro epela heltzean

            pabiloitzarretako horma barrukoak utzi eta kanpora atera ziren

            armiarma koloniako biztanleak.

            Amaraunak zabaldu

            eta sasi eta belar gaiztoko zurtoinetatik zintzilikatu zituzten

            ingurumariko obra-hondakin eta txatar-labarretatik

            utzikeriatik

            gainbeheratik

            bakardadetik bertatik zintzilikatu zituzten haien amaraunak

            armiarma koloniako biztanleek.

 

            Horrela

            zomorroetara-eta egun argikoa

            izar-mozorroetara ematen zuten gaueko ehiza. Izar-distiraren

            mozorrotzat baitzuten ihintza

            unibertsoaren esentzia

            ihintza...

            gauza sakratua.

 

2. ARMIARMA: (Moztuz) Sekretua kontatuko dizugu!

 

ALPONTXO: (Minduta) Axola gutxi zuei nire kontakizuna etetea,

            ezta?

 

1. ARMIARMA: Bo, bo, bo... Utzi, utzi...

 

2. ARMIARMA: Harilka apenas genekien orduan

            gaua eta eguna elkarrekin bizi ziren garaiaz ari gatzaizkizu

            maitaleen moduan bizi, bata bestearen barruan

            lotura ez apurtu nahi.

 

1. ARMIARMA: Izan ere, hain zen handia gauak eta egunak elkarrenganako zuten amodioa

            ezen

            denborarik ez zuten bereizteko:

            atera ahala berriro sartu

            eginahal horretan aurkitzen zuten disgusturik gabeko gustua

            hor

            harmonia sutsuan

            hordagoan eta enbidoan

            hor asmo perfektu azkengabean.

 

2. ARMIARMA: Eta haien modura beste guztiak.

            Enarak eta ihintza kasu. Ezinezkoa zuen inork bata eta bestea

            bereizten: izaeraz desberdinak izan arren, izana zuten ezin desberdintzekoa.

            Ihintzean urtzen ziren hegaztiaren hegoak eta iparrak?

            Tantatxoen hondoan antzematen zuen enarak zeruaren sakonera?

 

            Azkarra bezain argia

            tximistak baldin badaki, aizu, hura gelditu

            eta hari galdetu

            ez guri.

            Ordena hura bere hartan mantentzea baino ez genuen armiarmok beste ardurarik.

 

1. ARMIARMA: Eta bere hartan jarraituko zuen ordena hark oraindik, halako batean gertatu zen ezustea gertatu ezean:

            inpentsan

            gaua eta eguna banandu egin ziren!

 

2. ARMIARMA: Betirako?

 

1. ARMIARMA: Auskalo eternitate guztirako.

            Munduaren bukaeraraino behintzat bai.

            Kontua ez zen hori, hala ere.

            Ontasuna hil...tzaltzean, ondasunen partiketan hartzen du

            gorena bikotearen komeriak:

            “Eguzkia niretzat, ilargia aluarentzat” aukeratu batak.

 

2. ARMIARMA: “Buztan-lehor siku demonio, argi gutxi da hori”

            erantzun besteak.

 

1. ARMIARMA: “Ilargia eta izarrak orduan”

 

2. ARMIARMA: “Izarrak eta izarak izanez gero, orduan bai”

 

1. ARMIARMA: Izarrak izaretan bildu eta hurrengora segi.

 

            Den-dena partitu zuten horrela.

 

            Enarak eta ihintza falta ziren bakarrik.

            Ez batak ez besteak, ezetz eta ezetz, bietako inork ez zituela nahi.

            Praktikoa zen arazoaren zioa:

            kolkoa bete ondasun, gehiago ezin kabitu.

            Ezetz eta ezetz, horregatik, gauak eta egunak.

            Denbora igaro ahala, konponbidexka urrunago.

 

            Begi guztiak armiarmei gaizki begira zeuden, ezinegon antzean

            kontu eske.

 

2. ARMIARMA: “Zuek, munduko ordenaren arduradunak izanik,

            sortutako egoeraren ardura hartu beharko zenukete, ez duzue uste?”

 

1. ARMIARMA: Horrela esaten ziguten.

            Hura artega gure arbasoena!

            Hura dardara!

            Zortzi hankatan.

            Biderkatuta, alegia.

            Eta ez zen gutxiagorako: munduaren hasierako akats hura bere

            hartan utziz gero...

            geroko zorigaitz guztien zorrak armiarmek beharko zituzten

            kitatu! Ziur baino ziurrago!

            Heriotza bera baino ziurrago!

 

2. ARMIARMA: “Arduradunak? Nork esan du arduradunak?

            Urduriadunak baino ez ditut nik ikusten!”

 

1. ARMIARMA: Egoera luzatu zenez isekak eta arbuioak ez ziren falta.

 

2. ARMIARMA: “Listo. Badakit! Jakin badakit”

 

1. ARMIARMA: Zorioneko armiarma batek altxatu zuen bere ahotsa azkenean.

 

2. ARMIARMA: “Izarrak ihintzaz mozorrotuz gero, baten aitzakian,

            mozorroaren aitzakian, alegia, biak sar ditzakegu lote berean

            kontrabandoan!”.

 

1. ARMIARMA: Eta horrela egin zuten.

            Lanari ekin zioten gogotsu armiarmek, nekeari denbora guztia

            emana.

            Ehun eta ehun

            saio eta hutsa

            jakintzaren funtsa: hutsa zuzendu eta berriro saio

            ehun eta ehun

            eta berriro hutsa

            eta berriro saio

            eta berriro berriro

            ehun eta ehun.

 

            Lehenengo amarauna sortu zuten horrela

            ihintz-tantatxoak banaka-banaka bertan pausatzeko propio

            tantatxo bakoitzean izar bat kabitzeko eroso

            izarraren distira bertan mozorroa janzteko goxo.

 

2. ARMIARMA: Ordudanik, ilargi-argitan ihintz-tanta bat arretaz

            begiratuz gero

            izar bat keinuka ikusten da bertan.

            Horrexegatik dugu ihintza gure gaueko ehizakia

            bertan ezkutatzen delako galaxietako edertasun guztia.

 

ALPONTXO: Eta enarak?

            Ihintzarekin bat izatetik

            nola egin zenuten banaketa?

 

1. ARMIARMA: Egunaren kargu geratu ziren

            ezinbestez.

 

2. ARMIARMA: Erdibanaketa latza egia esan amorosentzat

            luzaro iraungo zuenik inork espero ez zuena:

            lehen

            gaur bezala

            elkarrenganako desioak

            gauzatzea baino ez du beste aukerarik onartzen.

 

1. ARMIARMA: Eta hala gertatu zen

            azkar topatu zioten egoerari irtenbidea maitaleek:

            egunsentian, eguzkiaren sorrerarekin bat

            ihintzak

            hegan hasi eta enararen forma hartzen du

            gora eta behera zeruan

            jira eta bueltan neke gabe

            gaueko amets lizunak eguneko oihal urdinean zirribrodatzen

            haizearen laztan guztiz gardenak irriz abordatzen

            horrela ilunabarra heldu arte

            noiz

            hegoak bildu

            biribildu

            lumatxoak ur-izpi bihurtu eta harildu

            amaraunetan pausatzen den berriro.

 

            Eta ordudanik munduko denbora guztia igaro arren, horrela

            izaten jarraitzen du.

 

ALPONTXO: Harro ikusten zaituztet zuen asmakizunaz.

 

1. ARMIARMA: (Oldakor) Zuek, hankabikoek, gero kopiatua.

 

2. ARMIARMA: Lardaskatu esan eta egiatik ibiliko zara hurbilago.

 

1. ARMIARMA: Zer dira ba, bestela, mendiak eta basoak zeharkatzen dituzten dorre eta kable elektriko horiek?

            E?

            Gure arbasoek sortutakoa ikusita, zuen leinuak ezin konta ahala

            izotzaldi eta beroaldi eman zituen lanean, gurea imitatu nahian.

            Eta?

            Mendiak eta basoak dituzu lekuko:

            kobre eta altzairuzko mihise...riaz amaraunduta!

 

2. ARMIARMA: (Kontu eske) Zer uste zenuten?

            Enarak kableetan zintziliurkatuta bazegoela ihintza lapurtzerik?

            Hori burugabekeria!

 

            Zuek zaudeten lekuan aterpe laburra du lasaitasunak.

 

ALPONTXO: Ez gaituzue oso estimu handian, ezta?

 

1. ARMIARMA: Zapaburu ikusten zaituztegu gure ondoan.

 

            Baina tira, segi zure kontakizunarekin

            kanoiaren istorioaren gordinena dator-eta.

 

ALPONTXO: (Isilune baten ondoren) Izarrik gabeko gau batean

            gertatu zen lehenengo aldiz ustezko kanoiaren zera hori.

            Zorretan egon gaua eta horregatik bere distirak bahian zituen

            emanak?

            Harritzekoa ez litzateke

            ez horixe

            bere altxor preziatuenak Miserikordiara eramanak izatea.

            Maisua dugu gaua zera horretan

            “Jokotan eta parrandatan, gaua duzu etxekalteenetan etxekalteena”, mundu guztian esaten da.

            Horrelakoetan

            izarrik gabeko gauetan

            barrutik pagatu ohi duzue armiarmek gauaren likidezia falta hori:

            amaraunak zabaldu bai, ez perla distirarik harrapatu baina.

            Asperdurak baino ez du gozatzen horrelakoetan.

 

            Izarrik gabeko gaua, beraz.

            Iluntasun betekoa.

            Ehundegi Zaharreko ondoko orubetik ez oso urruti pasatzen

            zen errepide nagusiko argiak zituen argi-izpi bakanak armiarma koloniak

            bertako gasolindegiarenak

            gertuko klubaren neoienak

            noizbehinkako kamioitzarrenak.

            Halako bihurgune txiki bat eginda, gasolindegiaren parean

            desbideratzen zen saihesbideak Ehundegiko biltegien aurrean

            zeukan bere azkena

            zuloz eta arrailduraz akabatuta

            patuak onartutako planoek aurreikusia zuten moduan.

            Itzalak lagun

            handik heldu zen etsaia

            hauek etsaia deitzen dutena

            handik iritsi ziren bi maitaleak

            bide zenaren erditik estropezuka

            zutik, baina bata bestearengan etzanda.

 

1. ARMIARMA: Lurrean

            biluztu eta gero egin zuten etzan

            ederki etzan ere

            postura berean

            bata bestearen gainean.

 

ALPONTXO: Postura ederrak dira guztiak maitaleentzat, ez al dakizue?

 

2. ARMIARMA: Sakon-sakoneko maitaleentzat...

            edo maitearen aldiko gozamen soilaren bila ari denarentzat?

            Ezberdintasuna

            postrean bakarrik ikusten da argi.

 

ALPONTXO: Gaztetasuna amortizatuta eduki arren

            haiek arin-arin eta fandango

            haiek zirripurdi eta porrualtxa bi hankabikoenak.

 

            Hura antzeman eta armiarma koloniak ez zuen aukera galdu:

            amaraunak atzean utzi eta hara joan ziren korrika eta kantuan

            hankazortziko guztiak

            handiak eta txikiak

            zaharrak eta berriak

            jarriak eta ez jarriak

            ordurarte asmatutako guztiak!

            Gaupasa lizuna zuten promesa.

            Gauza itzela.

            Zortzikoiztutako begiradak bertatik bertara pausatu ziren

            bikoteari kirika

            ikusteko irrikan.

 

            Ikusmin zuhurra lehenengo aldi hartakoa

            gosetua:

            auzo gozadurak sortua.

            Bada zera hor, ez duzue uste?

            Norberak ipi-apa ikusitakoa ez da gero inongo liburutan ikasi

            behar eta horregatik gogo bizi hura?

            Jakintsuak erantzun beza, ez itsuak.

 

            Egiaren alde

            inongo hauspotan ere kabitzen ez ziren emakume haren hasperen eta irrintzi amaiaiaiaiiiigabe haiek

            trikiti-trakata aireratzen zituen haiek

            ez zuten

            ez horixe

            ez zuten sobera laguntzen araknidoen bameko erromeria

            arintzen.

 

2. ARMIARMA: (armiarma emeak, ezti, apetitua piztuta, ondoko arrari) Maitea...

 

1. ARMIARMA: Ospa, ospa...!

 

ALPONTXO: Eta bat-batean, kito.

            Ez oioioioihurik ez imintziorik ez kristo-orrorik.

            Gizonak azken ostiko moduko bat eman eta listo

            akabo festa:

            behin gaina hartu eta gaingabetua bota... berea zuen egina.

            Zerraldoren plantan erori zen bertan.

            Seko.

            Gorpu hutsa gorputza.

            Hori misterioa, ezta?

            Zergatik ezdeus izate gozo hori goia jo eta hurrengoan?

 

            Emakumeak ez zuen denbora galdu, alabaina

            bizitza agian ez

            baina bizitzea zer den aspaldian zekien hark:

            gizona hustu eta hantxe bertan egin zion gramofonoari stop.

            Akabo xegixegixegi ito haiek.

            Bukatua zen antzezpena.

            Enbarazua gainetik kendu eta albora bota

            kuleroak eskuan eta soinekoa lotzeko borrokan

            etorritako bidetik egin zuen alde pausu baldarrez.

            Bide nagusitik iristen ziren distirak zituen iparra.

 

1. ARMIARMA: Hori, hori...!

 

ALPONTXO: Gauaren ilunean, tximeleta bihurtu zen inbidia

            armiarma arren barne labirintoetan hegaka.

 

1. ARMIARMA: Hankabiko ar horren hil antzeko lo gozo beldur

            gabe hori nahiko genuke guretzat maitatu eta gero.

 

2. ARMIARMA: Benetako maitasunak ez du Lazarorena onartzen, maitea.

 

ALPONTXO: Emeek

            tematuki

            arrazoi santurik ez zuten faltan.

 

2. ARMIARMA: Antzekotasunak ez du balio.

            Benetakoa izan behar du amodiozko heriotzak

            heriotza izateko.

 

ALPONTXO: Beste entretenimenduren ezean

            hitz-aspertu amaigabetan endredatu ziren orduan gogotsu

            Lazarorena bazegokiela edo ez zegokiela mataza nahasten

            norberaren talaiatik bakoitzak, solaskidea entzuten zuenik

            inor ez zegoela han.

            Gauak

            handi eta luze denez

            eskuzabala denez

            haren epeltasuna eskaintzen zien debalde alfergintza hartan

            nekatzeko.

 

            Halako batean baina, zutik jarri zen gizona.

            Pinguino-pauso barregarri batzuk eman eta gero

            prakak gerriratu eta zuzendu zituen urratsak.

            Biltegi zaharraren aldera egin zuen mantso-mantso

            mamu zuloa egun argitan, iluntasun hartan are mamuago

            agertzen zen eraikuntzaren siluetari begia kendu gabe.

 

            Dardarizoren batek lotu zion?

            Bota azpikoek azpikoarekin bat egin zuten?

 

            Oinak lurrean tinko

            zigarro bat piztu zuen...

 

ARMIARMAK: (Moztuz, biak batera) ...eta kanoia atera!

            Luzapenetan ez ibili, kanoia atera!

 

ALPONTXO: Brageta zabal-zabar zuelarik

            ia laguntzarik gabe asmatu zuen kaputxinoak

            kanporako bidea.

 

2. ARMIARMA: (Haserre) Kaputxinoa...! Ja!!

 

1. ARMIARMA: (Pixa egitearena eginez, haserre) Kanoia, esan egia! Kanoia!!...

 

2. ARMIARMA: Kabroia!

 

ALPONTXO: Azken tantatxoa ez beste guztiak

            hantxe hustu zuen barruan zeraman garagardo puxika

            zipriztinka

            jolas antzean

            baina ondo serio aldi berean

            ostiral santuan aita santuak ihiztailua bezala.

 

1. ARMIARMA: (Publikoari) Entzun duzue?... Ihiztailua ez du bada esan!

 

2. ARMIARMA: Ihintza isuriko balu!...

 

ALPONTXO: Ihiztailua bezala, bai

            urbi eta orbe

            salmo bat ezpainetan txistuka.

            Salmo laiko

            baina.

 

Ezin haserreago daudela armiarmak, alpontxorengana oldartzen dira biak, lepo gainera salto egin, lurrera bota eta mehatxatu, jipoitu, zapaldu...

 

1. ARMIARMA: Esan! Esan dena! (Pixa egitearena modu gordinean eginez) Kanoia atera eta inguruetako amaraunei egin ziela eraso!

 

2. ARMIARMA: Egin ziela uholde!

 

1. ARMIARMA: Zituela hondatu!

 

2. ARMIARMA: Jabetzen zara orain zergatik atsotitzei kasu egin behar?

 

1. ARMIARMA: Xinaurriarentzat ihintza uholde!!

 

Ilun.